Dziś określenie Teatr Rondo odnosi się do budynku położonego przy ul. Niedziałkowskiego 5a w Słupsku, będącego integralną częścią Słupskiego Ośrodka Kultury, a ściślej mówiąc Działem Teatralnym tej placówki. To miejsce pracy recytatorów oraz dziecięcych i młodzieżowych grup teatralnych. To ośrodek, w którym powstają monodramy, spektakle wieloobsadowe, choćby te realizowane w cyklu „Urodziny Stasia” (St. I. Witkiewicza), zwane wieczorami ekscentrycznymi, spektakle uliczne, widowiska plenerowe, a także inscenizacje historyczne (ścisła współpraca z Muzeum Pomorza Środkowego). To wreszcie miejsce wielu wydarzeń kulturalnych i społecznych. Do kalendarza imprez na stałe wpisały się: konkursy sztuki słowa, przeglądy i festiwale teatralne o charakterze regionalnym i ogólnopolskim, Wieczory Rosyjskie, Dni Kultury Żydowskiej, a także promocje książek, wystawy, koncerty. Oprócz swej niezależnej twórczości ośrodek utrzymuje rozległe kontakty ze światem teatralnym w Polsce i poza granicami kraju.

Historia Ronda sięga przełomu lat 1965/66, kiedy to przy Powiatowym Domu Kultury w Słupsku powstaje zespół pod nazwą Teatr Dialogu i Poezji Rondo. Grupa, skupiająca w swych szeregach głównie nauczycieli, działa pod kierownictwem Adama Golińskiego – polonisty, poety, autora scenariuszy, dziennikarza. Zespół realizuje kolejne premiery, głównie spektakle poetyckie. Teatr cieszy się sporym powodzeniem, jednak wyjazd Golińskiego ze Słupska (1969) w znacznej mierze przyczynia się do rozpadu zespołu.

W 1972 r. pracę na stanowisku instruktora teatralnego PDK podejmuje Antoni Franczak, absolwent Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. W jego otoczeniu szybko pojawiają się uczniowie słupskich szkół średnich. Już na początku kwietnia 1972 r., w sali kina „Relax” PDK, ma miejsce premiera spektaklu Tu kolumbowe miałem stanowisko wg C. K. Norwida. Przedstawienie otwiera nowy rozdział w historii zespołu, który przyjmuje nieco zmienioną nazwę – Teatr Poezji i Dialogu Rondo. Do grupy dołączają kolejne osoby, a Franczak realizuje kolejne przedstawienia. Zespół zdobywa szerokie uznanie, prezentując ciekawe spektakle tzw. dramaturgii faktu i staje się jednym z ważniejszych teatrów amatorskich w Polsce. W 1975 r. w wyniku reformy administracyjnej kraju PDK zostaje przekształcony w Wojewódzki Dom Kultury.

W styczniu 1976 r. do Ronda dołącza Stanisław Miedziewski, absolwent łódzkiej Filmówki. Jeszcze w tym samym roku realizuje Przebraną cnotę, albo rzecz o wolności wg Jewgienija Jewtuszenki i poetów amerykańskich. Sukces przedstawienia otwiera Rondowcom drogę na Węgry, potem do Czechosłowacji, Portugalii i Austrii. Prócz realizacji spektakli teatralnych, Miedziewski popularyzuje w Słupsku ideę widowisk plenerowych.
W grudniu 1976 r. przy WDK zostaje utworzony nowy dział pracy pod nazwą Ośrodek Teatralny Rondo 2. Odtąd grupa teatralna działa na dwóch obszarach: realizacji spektakli oraz szeroko pojętej opieki nad amatorskim ruchem recytatorskim i teatralnym. Ośrodek angażuje się także w organizację imprez o charakterze teatralnym (przeglądy, konfrontacje). Rondowcy coraz częściej i głośniej mówią o potrzebie posiadania własnej siedziby. Wreszcie w marcu 1979 r. Urząd Wojewódzki w Słupsku powierza opiece WDK nieczynny od lat kościół ewangelicko-augsburski przy ul. Niedziałkowskiego 5a, z przeznaczeniem na Ośrodek Teatralny Rondo. Jednak zanim Rondowcy wprowadzą się do upragnionej siedziby minie blisko 7 lat.

Data – 3 lutego 1986 – wyznacza nowy rozdział w historii Ronda. Do zaadaptowanej na potrzeby teatru świątyni wchodzą pierwsi widzowie – występuje amerykański aktor, mim i clown – Douglas Berky, z programem Foolosophies (Głupozofie)